Philip Glass’ bemoeienissen met de hedendaagse muziek leidde niet alleen tot een eigen stijl, maar ook tot een eigen ensemble. Gedurende de jaren zeventig was dit Philip Glass Ensemble waarschijnlijk de enige groep die al die o zo simpel klinkende akkoordbrekingen ook werkelijk kon spelen. Het ‘non plus ultra’ van dit type minimalisme werd Music in Twelve Parts: een vier uur durend werk in
… twaalf secties, die overigens ook afzonderlijk (of zelfs in alternatieve volgordes) kunnen worden gespeeld. Want alles bij elkaar is het een hele hap voor zowel publiek als musici. Toch eindigt vrijwel iedere uitvoering van Music in Twelve Parts met een staande ovatie. En ook de musici van het ensemble hebben geleerd om de marathon steeds makkelijker te nemen. ‘I use an ‘easy’ keyboard, meaning an organ/synthesizer action rather than weighted keys, and very little pressure is requiered to trigger a note’, aldus Michael Riesman. (HJ)meer
