The Brazilian-American soundtrack

Smooth jazz staat voor een smeltkroes van jazz en andere stijlen die eerder wil amuseren dan exploreren. Het is een vorm van fusion die aanvankelijk speciaal voor Amerikaanse radiostations werd gemaakt die zich richten op het aanbieden van instrumentale (achtergrond)muziek. Smooth jazz is een soort samenraapsel van jazz, pop en soul waarin alle pieken en dalen zijn gladgestreken en de klank van al haar scherpe randjes is ontdaan. Het wordt veel gebruikt als achtergrondmuziek en is in die zin verwant aan ‘muzak’.

Bossa nova is de combinatie van jazz met Braziliaanse samba. De ‘nieuwe golf’, zoals de letterlijke vertaling luidt, was een feit toen zanger/gitarist João Gilberto in 1957 het nummer Desafinado uitbracht, geschreven door Antonio Carlos Jobim. In de bakermat Rio de Janeiro wint de rustige jazzy muziek snel aan populariteit en dan vooral onder de studenten. Door de film Orfeu Negro (Black Orpheus, 1959) breekt de bossa nova ook door in de Verenigde Staten. Musici uit de cool jazz voelden zich aangetrokken tot de subtiele swing en de harmonische rijkdom van deze ‘bossa nova’ en gingen aan de slag met oorspronkelijke bossa’s, bewerkingen en eigen composities in de nieuwe stijl. Het album Jazz Samba van saxofonist Stan Getz en gitarist Charlie Byrd (1962) en de plaat Getz/Gilberto (1963, met de bekende Jobim-compositie The Girl From Ipanema) werden gigantische bestsellers die aan de wieg stonden van een enorme bossa nova-rage. Niet alle experimenten met jazz en samba mondden uit in het bossa nova ritme. In deze restgroep, die brazilian jazz is genoemd, speelt percussie een belangrijke rol.