De koningin van de r&b die op de countrytoer gaat, de folkzanger die zich een gouden pak aanmeet, de christelijke worship-zangeres die plotseling zingt over het zoenen met meisjes… Sommige artiesten wisten hun fans te verbijsteren en van zich af te keren door het artistiek over een andere boeg te gooien. Anderen wonnen met een opmerkelijke carrière switch juist meer fans.
Legendarisch is de ommezwaai van Bob Dylan van akoestische folk naar elektrische folkrock halverwege de jaren 60. Hoewel hij aanvankelijk werd weggehoond, maakte het Dylan succesvoller en toonaangevender. Minder fortuinlijk was Phil Ochs, zijn collega folkie uit Greenwich Village. Ochs had een journalistieke achtergrond en was nauw verbonden met de protestbeweging van de jaren 60. Dylan noemde hem wel eens een zingende journalist. Gedesillusioneerd door de moorden op Martin Luther King en Robert F. Kennedy en de verkiezing van Richard Nixon tot president in 1968, besloot Ochs dat de wereld om een andere aanpak vroeg. Hij bestelde een gouden maatpak bij de kledingontwerper van Elvis Presley en bracht het gelikte country- en rock ‘n-rollalbum Greatest Hits (1970) uit. Hits ontbraken hierop en tijdens het daaropvolgende tournee werd Ochs in zijn gouden pak uitgejouwd. Tot zijn dood in 1976 zou hij alleen maar verder in de obscuriteit wegzakken.
Phil Ochs – I Ain’t Marching Anymore
Katy Hudson wist al op jonge leeftijd dat zij zangeres wilde worden. Alleen ontkwam zij niet aan het streng christelijk milieu waarin zij opgroeide. In die kringen vond zij ook de eerste platenmaatschappij Red Hill Records, die wel een album met haar wilde opnemen. Het in 2001 verschenen relipopalbum Katy Hudson verkocht echter zo slecht (zo’n 200 stuks) dat Red Hill Records over de kop ging. Het album (dat zelfs muziekweb.nl passeerde) is niet meer te vinden. Hudson ontworstelde zich van haar christelijke achtergrond en werd ‘Queen of camp’ Katy Perry. Op haar eerste (eigenlijk tweede) album One Of The Boys (2008) zong zij nummers als Ur So Gay en I Kissed A Girl en kreeg Perry zowel de LBGTQ-gemeenschap als dominees op haar dak, controverses die in haar voordeel werkten. Het christelijke meisje werd een taboedoorbrekende popster en een van de best verkopende artiesten van deze eeuw.
Katy Perry – I Kissed A Girl
In de jaren 80 was Metallica koning van de woeste thrash metal. Naast Slayer de succesvolste band voor metal kids wereldwijd, die hun Metallica T-shirts koesterden en gemeenschappelijk headbangden op epische, ruige en complexe albums als Ride The Lightning (1984) en Master Of Puppets (1986). Voor de band rond de gewiekste drummer Lars Ulrich was dat succes nog lang niet genoeg. Met hulp van de gelauwerde rockproducer Bob Rock (what’s in a name) werd het album Metallica (1991) opgenomen. De fans van weleer moesten even slikken bij deze ommezwaai naar pakkende metal en classic rocksongs, stuk voor stuk met de lengte van een single. Maar liefst vijf van die nummers scoorden ook daadwerkelijk hoog in de charts. Ineens was Metallica een wereldberoemde classic rockband voor iedereen geworden.
Metallica – Ride The Lightning
Dat de Zweedse groep Opeth vroeg of laat een ommezwaai zou maken leek onvermijdelijk. Op vroege albums grossierde de band in meedogenloze death-metal met angstaanjagende grunts van zanger, gitarist en leider Mikael Åkerfeldt. De frontman openbaarde echter steeds meer zijn liefde voor jaren 70 progrock in interviews en raakte goed bevriend met de Britse progrockmuzikant Steven Wilson (Porcupine Tree). Het dromerige en door Wilson geproduceerde Damnation (2003), waarop Åkerfeldt alleen maar prachtig zingt, leek nog een voorzichtig uitstapje, maar ook daaropvolgende albums bevatten steeds meer prog-invloeden. Met het album Heritage (2011) gaat het roer dan definitief om. Er wordt niet meer gebruld en Opeth is vanaf dat moment een progband die hun metal achtergrond nog sporadisch laat doorschemeren. De fans van het eerste uur morren, maar Åkerfeldt houdt zijn poot stijf, terwijl Opeth langzaam maar zeker een nieuw publiek voor zich wint.
Opeth - Beneath The Mire
De Amerikaanse r&b diva Beyoncé doet zelf niet zo moeilijk over haar in 2024 verschenen, country-getinte album Cowboy Carter. Opmerkelijk is het album wel, vooral als opvolger van het hooggeprezen zwarte pop- en dancealbum Renaissance (2022). In 2016 trad Beyoncé samen met The Chicks (voorheen The Dixie Chicks) op tijdens de Country Music Association Awards. Na afloop kwam er uit verschillende hoeken commentaar dat zij daar als zwarte vrouw niet thuishoorde. Beyoncé groeide op in countrybolwerk Texas en onderstreept met Cowboy Carter een persoonlijke achtergrond die net zo geworteld is in de country als de zwarte popmuziek. Tegenover racisten en vermeende countrypuristen (ook country is deels te herleiden naar de zwarte blues) lacht zij als laatste, want het uiterst succesvolle en spraakmakende Cowboy Carter is, met covers van The Beatles en Dolly Parton, een album dat op geen enkele wijze afbreuk doet aan haar indrukwekkende oeuvre. Zelf noemt zij het dan vooral ook een Beyoncé-album.
Beyoncé - Energy
MR
