(bron: wikipedia)Emmy Verhey (Amsterdam, 13 maart 1949) is een Nederlands concertvioliste, die in 1961 debuteerde en in 2015 afscheid nam van het concertpodium.
Emmy Verhey kreeg op haar zevende haar eerste vioolles van haar vader, de violist Gerard Verhey. Binnen een jaar speelde zij het vioolconcert in a-klein en het dubbelconcert van Johann Sebastian Bach. Bestempeld als wonderkind werd zij op achtjarige leeftijd bij wijze van hoge uitzondering aangenomen door de Hongaars-Nederlandse vioolpedagoog Oskar Back. Voorts studeerde zij bij Herman Krebbers,... meer
Er zijn maar weinig Nederlandse artiesten die meer charisma en energie in huis hadden dan Ramses Shaffy (1933–2009). De levenslustige liedjes die hij met zijn cabaret Shaffy Chantant zong, verwoordden het lentegevoel van de jaren zestig. De theatrale zanger / schrijver / acteur kende ook een aantal dieptepunten in zijn leven zoals zijn alcoholverslaving en een faillissement in 1970. Dat schreef hij overtuigend van zich af met nummers als We Leven Nog en Laat Me. Vanaf de jaren negentig trok Ramses zich terug uit het openbare leven, maar zijn invloed liet zich nog altijd gelden. Bekende artiesten als Maarten van Rozendaal en De Dijk zijn hoorbaar beïnvloed door Ramses.
Theaterdier en diva Karin Bloemen studeerde in 1984 af aan de Amsterdamse Kleinkunstacademie en begon gelijk aan een imposante carrière. Als zangeres maakte ze vooral furore in musicals, als cabaretière maakte ze aanvankelijk deel uit van het gezelschap Purper. Daarnaast was ze veel te zien en horen in radio- en televisieprogramma’s van de VARA. In 1989 had ze haar eerste onewomanshow, in 1995 gevolgd door een avondvullende liedjesshow. Door daarnaast actief te zijn als schrijfster en columniste staat La Bloemen met recht te boek als een alleskunner, met een breed uiteenlopend oeuvre dat nauwelijks meer samen te vatten is.
Liesbeth List (1941) brak door als zangeres in Shaffy Chantant, het cabaret van Ramses Shaffy. Shaffy zou als een rode draad door haar carrière lopen: samen scoorden ze een grote hit (Pastorale), ze speelden in diverse voorstellingen en beleefden samen hoogte- en dieptepunten. Naast de liedjes van Shaffy interpreteerde List ook werk van Jacques Brel, Mikis Theodorakis, Frank Boeijen en Edith Piaf. Voor de voorstelling Piaf (2008) kroop ze zelfs in de huid van de kleine Franse zangeres. List werd onder meer onderscheiden met een Edison (1971) en Gouden Harp (1988). In 2012 kondigde ze haar afscheidstournee aan.
Door zichzelf op een kleine ritmebox annex synthesizer te begeleiden en voor niet-alledaags poprepertoire te kiezen verwerft de Amsterdamse zangeres Mathilde Santing zich al vroeg in haar carriere een cultstatus. Met haar fascinerende uiterlijk, waarbij vooral haar korte blonde haar de aandacht trekt, heeft ze een haast iconische uitstraling. Al snel blijkt ze zich vooral thuis te voelen in de theaters, waar ze met haar verstilde muziek en subtiele nuances in haar zang beter tot zijn recht komt dan in lawaaiige popzalen. Eind jaren negentig scoort ze onverwacht twee reclamehits, Beautiful People (origineel van Melany) en Wonderful Life (Black). Het grote publiek heeft Mathilde nu helemaal omarmd, en door enthousiaste zangworkshops op televisie te geven raakt ze haar 'koele' imago langzaam maar zeker kwijt. Naast de nodige rollen in films, musicals en televisiegala's krijgt de loopbaan van Santing een nieuwe dimensie als ze wordt aangesteld als zangdocente op het conservatorium van Arnhem en (later) Amsterdam.
In het universum van de Nederpop nemen The Nits een unieke positie in. De Amsterdamse groep werd in 1974 opgericht door
Henk Hofstede en Alex Roelofs. Met Roelofs’ vervanger
Robert Jan Stips (ex-
Supersister) aan boord, brengen The Nits aan het begin van de jaren tachtig een aantal prima albums uit die ook internationaal aanslaan. Hoewel The Nits in het Engels zingen, laat de groep zich vaak inspireren door Nederlandse onderwerpen. Midden jaren negentig werkt de groep onder de naam Frits samen met cabaretier
Freek de Jonge.
Met De Schreeuw Van De Leeuw is tv-presentator Paul de Leeuw vanaf 1990 één van de meest controversiële figuren van Nederland. Zijn scherpe humor, waarmee hij graag heilige huisjes omtrapt, verdeelt het Nederlandse tv-publiek. De Leeuw blijkt al snel meer dan een schreeuwlelijk. Hij speelt sterke rollen in musicals en films. Zijn gevoelige kant komt naar boven in zijn luisterliedjes. Vanaf 1991 brengt De Leeuw elk jaar een cd uit. Meestal kiest hij voor het luisterlied, maar soms ook voor een vrolijke meezinger. Met Ik Wil Niet Dat Je Liegt, Vlieg Met Me Mee en 'K Heb Je Lief scoorde hij grote hits. De Leeuw zingt ook graag duetten, o.a. met Ruth Jacott, André Hazes en Jan Smit.
