#DOORVERWIJZING [[Buzzcocks]]
meer‘Are We Not Men? We Are Devo!’ Met deze kreet introduceerden de mannen van Devo (een verbastering van de-evolution) zichzelf eind jaren zeventig. Dit vraag- en antwoordkoor uit de culthit Jocko Homo, is zo effectief als een slagzin uit een vervelende wasmiddelreclame. Kunst en commercie gaan vanaf het begin dan ook hand in hand bij deze Amerikaanse new wave-band. Omdat Devo oorspronkelijk bedoeld was als kunstenaarscollectief en er flink geëxperimenteerd werd met techniek, was het vijftal helemaal voorbereid op de opkomst van bijvoorbeeld MIDI, synthesizers en de videoclip. Hun eerste album Q: Are We Not Men? A: We Are Devo! werd door Brian Eno geproduceerd en was nog grotendeels gevuld met gitaarmuziek. Vanaf dat moment verschoof de focus per album steeds meer naar electronica. Het nummer Whip It (1980) was een van de eerste MTV-hits dankzij de toenmalig hippe productie en de goede clip. De zwarte humor, sociale kritiek en onheilsvoorspellingen werden door veel luisteraars en critici echter niet begrepen en de band verdween langzamerhand van het toneel. Leden van Devo regisseerden vervolgens videoclips (zoals ‘I'll Stick Around’ van Foo Fighters) en maakten muziek voor teken- en speelfilms. Vanaf 1996 is Devo weer regelmatig op tournee en bracht het in 2010 het album Something For Everybody uit.
Aan het begin van de jaren tachtig maakte Duran Duran deel uit van de ‘new romantics’, een Britse muziekstroming die de opvattingen van glamrock koppelden aan discobeats en synthesizers. Het resultaat was een modebewuste versie van new wave. Met hun knappe uiterlijk en pakkende melodieën regeerde Duran Duran de popwereld van de vroege jaren tachtig. Na de succesjaren volgden een groot aantal zijprojecten (Arcadia, The Power Station) en bezettingswisselingen. De oorspronkelijke band zocht elkaar in 2003 weer op voor een reünie, die met de nodige ophef werd omgeven.
Hoekige wavegroep uit Leeds die eind jaren zeventig opvalt door haar felle performance en geëngageerde teksten. Het debuutalbum Entertainment! (1979) geldt als een klassieker. De groep geldt als één van de uitvinders van de punkfunk en was daarmee van grote invloed op groepen als The Red Hot Chili Peppers, LCD Soundsystem en Franz Ferdinand.
Schotse rockgroep die zijn wortels heeft in de new wave en punkscene van Glasgow. Op de vroege albums (tot 1982) toont de groep een voorliefde voor artrock en elektronische muziek. Een doorbraak naar een breed poppubliek komt met het toegankelijke New Gold Dream. Midden jaren tachtig is Simple Minds uitgegroeid tot een stadionrockband, die grote hits scoort met Promised You A Miracle (1982), (Don’t You) Forget About Me (1985) en Belfast Child (1989). In de jaren negentig droogt het grote succes op, maar met dank aan hun trouwe fans blijft de groep gestaag toeren en albums uitbrengen. In 2012 kondigt de groep een ‘greatest hits-tour’ aan en worden de eerste vijf albums opnieuw uitgebracht.
De Engelse formatie Spandau Ballet behoorde samen met Duran Duran en Wham! tot de populairste popgroepen van de jaren tachtig. Ook in Nederland scoorden ze grote hits met nummers als True, Gold en Only When You Leave. De formatie ging eind jaren tachtig uit elkaar. De heren kwamen in 2009 terug voor een tournee en een album waarop ze oude klassiekers in een nieuw jasje staken.
Met hun albums Rattus Norvegicus en No More Heroes vestigden The Stranglers in 1977 hun naam. Hun korte, directe liedjes sloten aan bij de punk maar The Stranglers waren eigenlijk te oud en te muzikaal voor een echte punkband. Het Doors-achtige orgelgeluid van toetsenist Dave Greenfield en de melodieuze baslijnen van Jean-Jacques Burnel gaven de groep een uniek geluid. Ook in Nederland was de groep populair met top-40 hits en optredens in Toppop en op Pinkpop. Zanger/gitarist Hugh Cornwell stapt in 1990 uit de groep en de overige drie leden gaan onophoudelijk door en daarmee blijkt The Stranglers een groep met een opvallend lange adem.
(bron: wikipedia)Talking Heads was een postpunk- en New Waveband uit New York die actief was van 1974 tot 1991.
Hoewel de groep zelf is ontstaan in New York, liggen de roots van de bandleden mijlenver van elkaar vandaan. Zanger-gitarist David Byrne is geboren in Dumbarton in Schotland en kwam via Canada uiteindelijk op negenjarige leeftijd in Baltimore in de Verenigde Staten terecht. Basgitariste Tina Weymouth komt oorspronkelijk uit Californië en maakte tijdens haar jeugd omzwervingen over de hele wereld. Drummer Chris... meer
The B-52's is een rockband uit Athens, Georgia. De naam komt van de B-52 Stratofortress-pruiken, die door zangeressen Cindy Wilson en Kate Pierson gedragen worden. Behalve Wilson en Pierson bestond de band, die na een dronken avond in een Chinees restaurant gevormd werd, uit Keith Strickland, Ricky Wilson en Fred Schneider. The B-52's lieten zich sterk inspireren door de popcultuur van de jaren vijftig en vroege jaren zestig en week daardoor sterk af van de meest rockbands uit de jaren 70. In Nederland is de groep vooral bekend van de hits Love Shack (1989) en Meet The Flintstones (1994).
Hoewel pers en publiek zich aanvankelijk vooral interesseerden in het knappe uiterlijk van zangeres Debbie Harry, was Blondie één van de eerste new wave bands, die in de jaren zeventig experimenteerde met andere muziekstijlen. De band begon in de jaren zeventig in de scene rond de CBGB club in New York. De band boekte enorm commercieel succes toen ze hun door meidengroepen beïnvloede punkpop lardeerden met disco, reggae en rap. Nadat de groep in de vroege jaren tachtig uiteen viel, ging Harry solo. Ook acteerde ze in een aantal speelfilms. Blondie had in de late jaren negentig een succesvolle reünie en hun nieuwe album bewees dat de band nog lang niet klaar was.
(bron: wikipedia)Holger Czukay, geboren als Holger Schüring, (Danzig, 24 maart 1938) is een Duits musicus. Hij is bekend geworden als lid van de groep Can, en van zijn samenwerking met onder andere Brian Eno en David Sylvian.
Czukay werd geboren in de Vrije Stad Danzig (tegenwoordig Gdańsk in Polen), en kwam na de Tweede Wereldoorlog als vluchteling in Duitsland terecht. Hij wilde eigenlijk dirigent worden, of technicus, en kon niet kiezen tussen die twee.
Hij studeerde van 1963 tot 1966 muziek... meer
(bron: wikipedia)Japan was een Britse popgroep die in 1974 werd opgericht als schoolbandje. De leden David Sylvian, Mick Karn, en Steve Jansen (broer van Sylvian), later uitgebreid met Rob Dean en Richard Barbieri speelden aanvankelijk glamrock. Hun debuutalbum Adolescent Sex verscheen in 1978, en werd al snel gevolgd door Obscure Alternatives. Beide albums verkochten goed in Japan, maar niet in andere landen. Het derde album, Quiet Life (1979), bevatte een cover van All Tomorrow's Parties van The Velvet Underground. Japan verliet... meer
Na de postpunkrazernij van zijn band The Birthday Party achter zich te hebben gelaten ontwikkelde de Australische rocker Nick Cave een meer verstild maar minstens zo duister oeuvre. Hij formeerde in 1983 The Bad Seeds (bestaande uit bijzondere muzikanten als Birthday Party lid Mick Harvey en de frontman van het Berlijnse metaalcollectief Einsturzende Neubauten Blixa Bargeld) en begon met deze groep een stemmig singer/songwritergenre te verkennen. In de loop der tijd werden zijn songs alleen maar meditatiever en meer verhalend, waardoor hij steeds meer wordt beschouwd als de Leonard Cohen van zijn generatie. Op het podium bleef hij een begenadigde en intense showman.
(bron: wikipedia)Deutsch-Amerikanische Freundschaft (DAF) is een Duitstalige popgroep. De band kwam begin jaren tachtig op tijdens de Neue Deutsche Welle en had een grote hit met Der Mussolini. De band is erg invloedrijk voor de latere bands op dance-gebied. De naam van de Düsseldorfse band is een combinatie van Deutsch-Sowjetische Freundschaft en RAF, maar roept ook andere associaties op.
DAF geldt als een pioniergroep en als grote inspiratiebron voor latere genres als house en techno. Algemeen wordt deze formatie als de... meer
New wave band The Cure werd halverwege de jaren zeventig opgericht door de excentrieke zanger, liedjesschrijver en blikvanger Robert Smith, die de aandacht op zich gevestigd wist door zijn omhoog getoupeerde jaar en opzettelijk slordig aangebrachte rode lippenstift. Doel van de band was, zo verklaarde Smith in een interview, 'om muziek te maken die we zelf op de radio zouden willen horen, maar die niemand maakt'. De missie slaagde. Na de debuutsingle Killing An Arab scoorde The Cure met het lieve Boys Don't Cry (1979) en het droefgeestige A Forest (1980) ook in Nederland al snel de eerste hits. Samen met Siouxie & The Banshees werd door hen de basis gelegd van de gotische rock, waarbij ze zowel in muzikaal als in visueel opzicht (de vleermuizenlook) voorlopers waren. Het duurde niet lang voordat het The Cure lukte om uit te groeien van een ondergronds cultbandje naar een popgroep voor een breed publiek. De deprimerende klanken uit de beginjaren werden afgewisseld met (quasi-)vrolijke niemendalletjes als The Caterpillar, The Love Cats en Close To Me. Zoals alle grote bands zorgde The Cure er ten allen tijde voor dat ze niet voorspelbaar werd. Een moeilijk album als Pornography (1982) werd zodoende opgevolgd door toegankelijker werk als The Head On The Door (1985) en Kiss Me Kiss Me Kiss Me (1987). Met vier albums in vijftien jaar - Disintegration (1989), Wish (1992), Wild Mood Swings (1996) en Bloodflowers (2000) - nam de productiviteit van de band daarna zienderogen af. Het plaatwerk wist fans en critici steeds te verdelen maar dankzij een onverwoestbare live reputatie wist The Cure - ondanks de nodige bezettingswisselingen en daaruit volgende rechtszaken - als mega act de eenentwintigste eeuw zonder al te veel kleerscheuren binnen te hobbelen. (MS)
