Blur begon haar leven als de zoveelste talentvolle Britpopband, maar wist alle verwachtingen te overtreffen. Hun debuutalbum toonde dat de band een fijne neus had voor pakkende gitaarliedjes. Op de volgende drie albums wist de band uiteenlopende Britse poptradities samen te smelten tot een eclectisch geheel, en deze platen waren perfecte vehikels voor hun songschrijftalent. Op latere albums zocht Blur nadrukkelijk naar een breder muzikaal palet. Zelfs na het vertrek van gitarist Graham Coxon (hij ging solo) wist het nu de door Damon Albarn geleide Blur tot aansprekende resultaten te komen, getuige het vakkundige Think Tank uit 2003. In 2009 speelt Blur met Coxon weer een paar shows.
meer
Een van de meest invloedrijke groepen van de vroege 21e eeuw komt uit Detroit, de failliete fabrieksstad in het noorden van de VS. Jack (zang/gitaar) en Meg (drums) White speelden minimalistische en ongepolijste rock-n-'roll. Opvallend is ook het imago van de groep. Podiumkleding en hoezen zijn slechts vormgegeven in drie kleuren: rood, wit en zwart. De eerste twee albums worden buiten de garagerockunderground amper opgemerkt, maar met White Blood Cells (2001) en Elephant (2003, inclusief de hit Seven Nation Army) zet het duo zichzelf overtuigend op de kaart. In 2011 stopt de groep ermee. Meg verdwijnt in de anonimiteit, terwijl Jack zich profileert als een onvermoeibare duizendpoot die werkt als producer, solo-albums uitbrengt en opduikt in The Dead Weather en The Raconteurs.
Vanaf hun eerste dagen als huisband van Andy Warhols Exploding Plastic Inevitable was The Velvet Underground het tegenovergestelde van de optimistische Flower Power beweging, eind jaren zestig. Lou Reeds decadente teksten en stug klinkende vocalen vielen perfect samen met de monotone drone-pop van de groep. De toevoeging van goth-chanteuse Nico op hun eerste plaat versterkte alleen maar VU’s donker omsluierde mystiek. De invloed op punkverwante stijlen - van hun mengsel van straatpoëzie, avant-garde experimenten en rauwe rock ‘n’ roll - is onweerlegbaar. Er wordt wel gezegd dat niet veel mensen naar hun vroege platen luisterden, maar dat degenen die dat wel deden veelal daarna eigen bands oprichtten.
(bron: wikipedia)Bon Iver is een Amerikaanse indiefolkband. Frontman van de groep is de singer-songwriter Justin Vernon. De band bestaat daarnaast uit Sean Carey (drums, zang, piano), Michael Noyce (zang, baritongitaar, gitaar) en Matthew McCaughan (bas, drums, zang). De naam Bon Iver is afgeleid van het Franse Bon Hiver, en betekent letterlijk "goede winter". Het debuutalbum For Emma, Forever Ago kwam uit in 2008. Na de EP 'Blood Bank' in 2009, volgde nog het tweede studioalbum van de band, getiteld Bon Iver,... meer
Met hun titelloze debuutalbum wist het Londense The xx (met kleine letters) veel popliefhebbers te verrassen. Muziektijdschrift OOR riep het uit tot ‘album van het jaar 2009’ en ook in hun eigen Engeland werd de groep onder juichrecensies bedolven. Bijzonder is dat de groep nog jong is (de gemiddelde leeftijd is 19 jaar) maar muzikaal zich vooral laat inspireren door het elektronische en alternatieve geluid van de jaren tachtig. Op het podium wist de groep, mede door hun timide presentatie, minder goed te overtuigen. Toetseniste Baria Qureshi stapte in zomer van 2009 uit de band. Het overgebleven trio besloot haar niet te vervangen.
Johnny Cash, de onvervalste ‘outlaw’ die liedjes zong alsof hij als cowboy aan het kampvuur zat, schreef in de jaren vijftig country- en rockabillygeschiedenis op het Sun-label. De ongepolijste en charismatische Cash werd aan het eind van de jaren zestig een superster in Amerika, compleet met een eigen tv-show en een glanshuwelijk met June Carter. In de jaren negentig bracht Cash zijn American Recordings albums uit, die juichend werden ontvangen. Op deze cd’s zong Cash een divers repertoire: van volksliedjes tot alternatieve rockcovers. Cash slaagde er in om een eigen unieke stijl te scheppen, een amalgaam van gospel, folk, rock en vooral country. Vier maanden nadat zijn vrouw overleed, stierf Cash op 12 september 2003. In 2005 bereikte Cash postuum een enorm publiek toen zijn leven werd verfilmd in Walk The Line.
Na de postpunkrazernij van zijn band The Birthday Party achter zich te hebben gelaten ontwikkelde de Australische rocker Nick Cave een meer verstild maar minstens zo duister oeuvre. Hij formeerde in 1983 The Bad Seeds (bestaande uit bijzondere muzikanten als Birthday Party lid Mick Harvey en de frontman van het Berlijnse metaalcollectief Einsturzende Neubauten Blixa Bargeld) en begon met deze groep een stemmig singer/songwritergenre te verkennen. In de loop der tijd werden zijn songs alleen maar meditatiever en meer verhalend, waardoor hij steeds meer wordt beschouwd als de Leonard Cohen van zijn generatie. Op het podium bleef hij een begenadigde en intense showman.
Sophia maakte in de jaren negentig naam met verstilde en introspectieve rock, die opvallend afstak tegen het rauwe geluid van veel van hun tijdgenoten. Constante factor in de Sophia is zanger/gitarist Robin Proper-Sheppard, die voordat hij Sophia oprichtte, speelde in
The God Machine.
Radiohead bestormde de Britpopscene in de vroege jaren negentig met hun luidruchtige, post-U2 versie van gitaarrock, met de hit Creep als eerste hoogtepunt. Vervolgens ontwikkelden zij hun schrijf- en productievaardigheden op The Bends en bereikten een iconische status met hun doorbraakalbum OK Computer. Dankzij hen werd artrock weer cool. De wispelturige groep wachtte drie jaar met een opvolger. Het werd een scherpe bocht naar links, vol ambient elektronica en aan Can refererende klankdeconstructies. Ook de daaropvolgende albums en soloprojecten gingen verder in deze richting. De verbindende factor gedurende al deze bandfases bleef de intense, wanhopige stem van Thom Yorke.
Het Franse duo Air is een buitenbeentje binnen de internationale elektronica. De Parijse studenten Jean-Benoit Dunckel en Nicolas Godin vinden elkaar halverwege de jaren negentig door een gedeelde voorliefde voor de vroege synthesizermuziek van Jean Michel Jarre en Tangerine Dream, artiesten die op dat moment in de vergetelheid dreigen te raken. Ook de elegante melodieën waarmee de twee op de proppen komen, en die geïnspireerd lijken door popcomponisten als Serge Gainsbourg, Brian Wilson en Burt Bacharach, zijn een noviteit in het genre. Na enkele goed ontvangen 12 inches te hebben uitgebracht, debuteert Air in 1998 ijzersterk met het klassieke album Moon Safari. Het wereldwijde succes lijkt een molensteen om de nek van het tweetal te worden, als het publiek de koerswijzing op de volgende platen weigert te accepteren. Talkie Walkie (2004) en Pocket Symphony (2007) laten een voorzichtige terugkeer naar het succesgeluid horen.
Deze groep uit Athens creëerde eigenhandig hét geluid van de jaren tachtig, met een mix van het typerende ritme van The Velvet Underground, het jengelende Rickenbacker-gitaarspel van The Byrds en hun eigen charismatisch vage zang. Veel bands volgden hun voorbeeld. Maar zelfs toen het R.E.M.-geluid de norm werd binnen het lucratieve “alternative rock”-genre weigerde de groep stil te blijven staan. De band bleef veranderen en zich ontwikkelen, zonder ooit hun undergroundprincipes los te laten. Op de één of andere manier werden ze in de loop der tijd supersterren, maar ook dit veranderde hun overgave aan hun muziek niet. In 1997 verliet drummer Bill Berry de groep, maar Michael Stipe, Peter Buck en Mike Mills bleven volharden, ondanks zijn afwezigheid. In september 2011 werd de band opgeheven..
De wereld leerde Steven Patrick Morrissey (Manchester, 1959) kennen als de zanger van The Smiths. Met die groep verwierf hij in de jaren tachtig een cultstatus onder liefhebbers van indierock. De romantische intellectueel Morrissey was het boegbeeld van de band. Nadat de groep in 1987 uit elkaar valt, gaat Morrissey solo verder. Vooral in Engeland blijft de zanger het goed doen, ondanks de soms wisselende kwaliteit van zijn werk. Morrissey is één van de meest uitgesproken artiesten in Groot-Brittannië en zijn verbale aanvallen op het koningshuis, politici en de vleesindustrie zijn minstens zo creatief verwoord als zijn unieke poëtische songteksten.
(bron: wikipedia)David Sylvian (Beckenham (Kent), 23 februari 1958) is een Brits popmuzikant. Hij was lange tijd de zanger van de Britse band Japan. Nadat de groep in 1982 uit elkaar viel, volgde een succesvolle solocarrière. Sylvian werkte onder meer met Robert Fripp, Ryuichi Sakamoto, Holger Czukay, Russell Mills en Jon Hassell.
Sylvian werd geboren als David Batt. Met zijn broer Steve, die zich de achternaam Jansen aanmat, en basgitarist Mick Karn richtte hij een schoolbandje op dat zou uitgroeien tot de... meer
Ryland Peter (Ry) Cooder (Los Angeles, 15 maart 1947) is een Amerikaans gitarist en producer.
Ry Cooder kreeg al op jonge leeftijd les van bluesman Reverend Gary Davis. Midden jaren zestig richtte hij de vooruitstrevende bluesrockgroep Rising Sons op, waar onder anderen Taj Mahal deel van uitmaakte. Toen deze groep uiteenviel, werd hij een prominente sessiemuzikant en deelde hij de studio met praktisch iedereen, van Captain Beefheart tot Randy Newman.
Hij werkte in de late jaren zestig met de Rolling Stones en werd zelfs even gezien als een potentiële opvolger voor Brian Jones. Gedurende zijn carrière maakte hij een aantal albums die zich laten beluisteren als spitsvondige studies van onder andere folk, blues, country en zelfs Hawaïaanse muziek.
In de late jaren negentig initieerde hij de Buena Vista Social Club, een project waarin Cubaanse musicerende veteranen samenkwamen en wereldwijd succes boekten met hun muziek via albums, concerten en een documentaire speelfilm.
Ali Farka Touré wordt in 1939 geboren in Timbuktu, in het noorden van Mali. Rond zijn vijftigste wordt Touré’s muziek ontdekt in Europa. Zijn hypnotiserende spel op de gitaar herinnert westerse luisteraars aan de blues en Touré wordt daarom vaak omschreven als ‘de Afrikaanse John Lee Hooker’. Net als de deltablues is Touré’s muziek echte plattelandsmuziek. In interviews geeft Ali regelmatig toe zichzelf in de eerste plaats als boer te zien. Zijn collaboraties met Ry Cooder en Toumani Diabaté leveren klassieke albums en juichrecensies op. In 2006 overlijdt Touré. Zijn zoon Vieux Farka Touré zet het muzikale werk van zijn vader voort.
Hoewel ze uit een compleet ander muzikaal vaatje tapten, putten The Specials voor hun inspiratie uit dezelfde bron als de punk. In hun teksten kwamen kwaadheid en frustratie over de deplorabele staat van Engeland, dat eind jaren zeventig kampte met massale werkeloosheid en armoede, tot uiting. Muzikaal liet de groep onder leiding van toetsenist Jerry Dammers zich beïnvloeden door de ska en rocksteady uit Jamaica. Die mix van uptempo muziek en felle teksten maakte van The Specials veruit de meest urgente afgevaardigde van de zogenaamde 2-Tone beweging, vernoemd naar het label dat de band zelf oprichtte en waar gelijkgestemden als Madness en The English Beat een plek vonden. Na de onheilspellende single Ghost Town viel de groep uit elkaar. Bandleden keerden terug in groepen als Fun Boy Three (zanger Terry Hall) en The Special A.K.A. (Dammers).
‘Are We Not Men? We Are Devo!’ Met deze kreet introduceerden de mannen van Devo (een verbastering van de-evolution) zichzelf eind jaren zeventig. Dit vraag- en antwoordkoor uit de culthit Jocko Homo, is zo effectief als een slagzin uit een vervelende wasmiddelreclame. Kunst en commercie gaan vanaf het begin dan ook hand in hand bij deze Amerikaanse new wave-band. Omdat Devo oorspronkelijk bedoeld was als kunstenaarscollectief en er flink geëxperimenteerd werd met techniek, was het vijftal helemaal voorbereid op de opkomst van bijvoorbeeld MIDI, synthesizers en de videoclip. Hun eerste album Q: Are We Not Men? A: We Are Devo! werd door Brian Eno geproduceerd en was nog grotendeels gevuld met gitaarmuziek. Vanaf dat moment verschoof de focus per album steeds meer naar electronica. Het nummer Whip It (1980) was een van de eerste MTV-hits dankzij de toenmalig hippe productie en de goede clip. De zwarte humor, sociale kritiek en onheilsvoorspellingen werden door veel luisteraars en critici echter niet begrepen en de band verdween langzamerhand van het toneel. Leden van Devo regisseerden vervolgens videoclips (zoals ‘I'll Stick Around’ van Foo Fighters) en maakten muziek voor teken- en speelfilms. Vanaf 1996 is Devo weer regelmatig op tournee en bracht het in 2010 het album Something For Everybody uit.
Invloedrijke Britse band rond de zingende gentleman Bryan Ferry. De uitzinnig uitgedoste bandleden staan begin jaren zeventig samen met David Bowie en T.Rex aan de basis van de glamrock. Met name op de eerste vier albums weet ‘Roxy’ een juiste mix te vinden tussen experiment, intellect, humor en popgevoel. Ook in Nederland scoort de groep hits met topsongs als Do The Strand (1973) en Love Is The Drug (1975). Een jonge Brian Eno speelt mee op de eerste twee albums. Na zijn vertrek schuift Roxy Music steeds verder op richting mainstream pop. De groep verliest wat oude fans maar weet ook met toegankelijke albums als Flesh & Blood (1980) en Avalon (1982) te scoren. Nadat de groep in 1983 uiteen valt bewandelen diverse ex-leden (Ferry, Eno, gitarist Phil Manzanera en saxofonist Phil Mackay) met wisselend succes het solopad.
New Order rees in de vroege jaren tachtig op uit de as van Joy Division, de Britse pioniers van de postpunk, en werd één van de eerste electropopbands die mainstream succes in de VS wist te bereiken. Hun single Blue Monday was een ijkpunt in de dance, en in de daaropvolgende opnamen wisten ze een perfect evenwicht te bereiken tussen technologie en de ambacht van het popliedje. Technique, uit 1989, omarmde het Balearic House geluid van Ibiza, waar ze het album voor een groot deel opnamen, en acid house. Het jaar daarop nam New Order het officiële lied op voor de Engelse deelname aan het WK Voetbal. Deze single World In Motion bereikte de eerste plaats van de Engelse hitlijsten en blijft waarschijnlijk het enige goede voorbeeld van een WK-lied! Bandleider Bernard Sumner flirtte ook nog met Johnny Marr, onder de noemer Electronic, terwijl hij sporadisch het beroemde kwartet bijeenbracht voor nieuwe opnames - Get Ready (2001) en Waiting For The Sirens Call (2007) - en wereldtournees.
(bron: wikipedia)Holger Czukay, geboren als Holger Schüring, (Danzig, 24 maart 1938) is een Duits musicus. Hij is bekend geworden als lid van de groep Can, en van zijn samenwerking met onder andere Brian Eno en David Sylvian.
Czukay werd geboren in de Vrije Stad Danzig (tegenwoordig Gdańsk in Polen), en kwam na de Tweede Wereldoorlog als vluchteling in Duitsland terecht. Hij wilde eigenlijk dirigent worden, of technicus, en kon niet kiezen tussen die twee.
Hij studeerde van 1963 tot 1966 muziek... meer
(bron: wikipedia)Jah Wobble, pseudoniem van John Wardle, (Stepney, 11 augustus 1958) is een Engels bassist, songwriter en dichter. Hij begon zijn carrière als bassist in 1978 bij de band Public Image Ltd. (PiL) die dat jaar werd opgericht door zijn jeugdvriend John Lydon, de frontman van Sex Pistols.
In PiL maakte Wobble, die voor het eerst basgitaar speelde, een bijzondere vorm van dansmuziek: een opzwepend funkritme, diepe basgrooves in de dubtraditie, en een hoekig gitaarspel doorspekt met elektronische effecten. Deze stijl... meer
De actieve Britse muzikant Tom Jenkinson (beter bekend onder de naam Squarepusher) schept zijn opvallende elektronische muziek niet alleen door zijn fantasievolle gebruik van zijn apparatuur en versterkers maar ook door zijn virtuoze spel op drums en basgitaar. Jenkinsons muziek vermijdt pakkende en voorspelbare melodieën. Hij geeft liever de voorkeur aan ingewikkelde ritmes en uitdagende harmonieën. Squarepushers aanpak doet soms meer denken aan jazz dan aan pop. Zijn eerste album werd uitgebracht in 1996 op Rephlex, het label van zijn vriend en mentor Richard D James (Aphex Twin). Hoewel Squarepushers debuut in de hoek van jungle en acidhouse zat, schoof hij met zijn latere werk meer in de richting van de jazz.
Van alle Britse R&B-bands die begin jaren zestig de podia van Londen onveilig maakten waren The Animals ongetwijfeld één van de meest talentvolle. Blikvanger was zanger Eric Burdon, die met zijn majestueuze stemgeluid niet onderdeed voor de zwarte blues- en soulzangers waardoor de band zich liet inspireren. Met The House Of The Rising Sun, een prachtig bewerkte folksong, scoorde de groep zijn grootste hit. Vrij snel daarna begon het te rommelen in de gelederen van de groep, mede door een conflict over royalties. Toch wist de band nog klassieke singles als Don’t Let Me Be Misunderstood, Bring It On Home To Me en We Got To Get Out Of This Place af te leveren.
Hoewel hij nooit echt commercieel doorbrak wordt de uit Louisiana afkomstige singer/songwriter en gitarist Tony Joe White in de muzikantenwereld en door liefhebbers van bluesrock bestempeld als de ‘King of Swamp Rock’. Zijn songs werden vooral bekend in versies van anderen, in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig, zoals Willie And Laura Mae Jones door Dusty Springfield en Polk Salad Annie door Elvis Presley. Met zijn luie, donkerfluwelen stemgeluid en rootsy gitaarspel bleef hij zelf een artiest die vooral bewonderd wordt door collega’s en die Lucinda Williams, Eric Clapton, Joe Cocker en Bonnie Riatt tot zijn fans mag rekenen.
Nina Simone was een geweldig pianiste, een meeslepend vocaliste en een compromisloze persoonlijkheid. Met haar politiek-maatschappelijk bewustzijn en brede smaak onderscheidde ze zich van de concurrentie. Haar interpretaties van soul, jazz, blues en standards zijn verbluffend en uniek, niet voor niets noemen de fans haar “The Goddess”. Ze vestigde haar naam als jazzgrootheid met een ontroerende vertolking van George Gershwins I Loves You Porgy. Tot haar invloedrijke werk uit de jaren zestig behoren Forbidden Fruit en I Put A Spell On You. Een van haar singles, Don’t Let Me Be Misunderstood, werd later een wereldhit voor The Animals. Later zou ze minder regelmatig opnemen, maar in 1987, tijdens een periode waarin ze zich vrijwillig had teruggetrokken in Frankrijk, had ze een toevalshit nadat haar versie (uit de jaren vijftig) van My Baby Just Cares For Me was gebruikt in een tv-reclame. Simone overleed in 2003 in haar huis in Frankrijk. Ze werd 70 jaar.
Als hét fotomodel van de cooljazz in jaren vijftig was Chet Baker een tijdlang het icoon van de sensitieve subcultuur van dat decennium. Maar in plaats van de ladder van beroemdheid te bestijgen bleef hij een outsider, de belangrijkste onder de ’beautiful losers’. De daaropvolgende dertig jaar verscheen hij in en uit de schijnwerpers door briljante momenten af te wisselen met fysieke aftakeling en persoonlijke misère. Nadat zijn tanden uit zijn mond werden geslagen bij een drugsgerelateerde vechtpartij, stopte hij lange tijd met spelen. Toen hij eindelijk zijn comeback maakte, bleek hij een nog steeds krachtige, maar rusteloze geestverschijning. In 1987 verscheen de met gejuich ontvangen Baker-documentaire Let’s Get Lost, maar een jaar later, onder invloed van drugs, viel Baker uit het raam van een Amsterdams hotel en stierf een dood die net zo tragisch was als zijn door genialiteit gekenmerkte leven.
Lee Hazlewood was in de eerste plaats liedjesschrijver en producer. Op latere leeftijd werd hij bij een groter publiek bekend als zanger met een indringend lage stem. Hazlewood (Oklahoma 1929) werkte voor Duane Eddy, Gram Parsons en Nancy Sinatra. Met laatst genoemde nam hij ook een aantal bekende duetten op zoals Sundown en Some Velvet Morning. Zijn soloplaten zijn een fascinerende mix van orkestrale pop en psychedelische country, die hun tijd ver vooruit bleken te zijn, maar door Lee’s tijdgenoten niet altijd op waarde werden geschat. Mede om die reden woonde de zanger aan het begin van de jaren zeventig een tijd in Zweden. Vlak voor zijn dood in 2007 kreeg Hazlewood toch nog de verdiende lof toegezwaaid en bracht hij het sterke album Cake & Death uit.
Door klaterende, heldere elektrische gitaren toe te voegen aan nummers van Bob Dylan, waren The Byrds medeverantwoordelijk voor het uitvinden van folkrock. Daarnaast waren zij vroege vertegenwoordigers van psychedelische rock en later - met de huidige held van de alt.country Gram Parsons - voorvechters van de countryrock. Aangevoerd door Roger McGuinn met zijn kenmerkende Rickenbacker gitaar verwierf de bezetting van het midden van de jaren zestig – waarvan ook David Crosby, Gene Clark en Chris Hillman deel uitmaakten – voor het eerst bekendheid met hun unieke versie van Dylans Mr Tambourine Man. Na vele personeelswijzigingen bleef een vaste kern over, die bestond uit McGuinn en Hillman. De kortstondige toetreding van Parsons maakte de mijlpaal Sweetheart Of The Rodeo mogelijk. Uiteindelijk kan vooral McGuinn verantwoordelijk worden gehouden voor de erfenis van The Byrds, een band die met zijn harmonieën en rinkelende gitaren talloze jongere bands heeft beïnvloed.
(bron: wikipedia)Dionne Warwick, geboren als Marie Dionne Warrick (East Orange (New Jersey), 12 december 1940) is een Amerikaanse zangeres. Ze is vooral bekend door haar werk met de songwriters en producers Burt Bacharach en Hal David.
Warwick werd in 1940 geboren in East Orange (New Jersey). Ze komt uit een muzikale familie. Haar vader was Mancel Leland Warrick, die gospelplaten promootte voor Chess Records, en haar moeder was Lee Drinkard, die manager was van het gospelgroepje van haar broers en zus,... meer
De Californische popgroep The Beach Boys werd aan het begin van de jaren zestig opgericht door de broers Brian, Carl en Dennis Wilson, hun neef Mike Love en schoolvriend Al Jardine. Al snel was de muzikale formule duidelijk: een mix van rock-‘n-roll en de complexe samenzang van groepen als The Four Freshmen en de Hi-Lo’s, verpakt in liedjes waarin de geneugten van Californië (zon, strand en surfen) werden bezongen. In Brian Wilson had de groep de beschikking over een geniale songschrijver. Met de debuutsingle Surfin’ (1961) scoorden de Beach Boys een lokale hit aan de westkust. Met Surfin’ Safari (1962) en Surfin’ USA (1963) volgde een landelijke en later ook de internationale doorbraak. Ook tijdens de zogenaamde Britse popinvasie bleef de groep onder leiding van Brian, die met optreden was gestopt om zich fulltime met het opnameproces bezig te kunnen houden, de strijd aangaan met de groepen van overzee. Die competitiedrang met vooral The Beatles resulteerde in het album Pet Sounds (1966), dat nog steeds wordt beschouwd als een van de beste popplaten aller tijden. Tijdens het werken aan de opvolger Smile werd de druk op de labiele Brian, die zwaar experimenteerde met drugs, zo groot dat hij instortte. Hij werd nooit meer de oude. Hoewel hij op onregelmatige basis mee bleef werken aan de platen van de groep, ging het met de carrière van de Beach Boys sindsdien bergafwaarts. Dennis Wilson kampte met een zware alcoholische verslaving en verdronk in 1983. Carl Wilson overleed in 1998 aan kanker. De groep bleef in verschillende bezettingen al die jaren optreden in het Golden Oldies-circuit. Brian kampte decennialang met zware psychische problemen. Hij verraste hij aan het eind van de eeuw zijn fans met het prima soloalbum Imagination (1998) en door op wereldtournee te gaan met de groep The Wondermints, tijdens welke hij de beste liedjes van Pet Sounds en Smile vertolkte.
The Band begon haar leven onder de naam The Hawks, als begeleidingsband van de rockabillyzanger Ronnie Hawkins. Midden jaren zestig verkoos Bob Dylan ze tot zijn orkest en The Band hielp Dylan met de veelbesproken overgang van een akoestisch naar een elektrisch geluid. Aan het einde van de jaren zestig nam de band voor het eerst zelfstandig platen op. De aardse rootsrock van de band sprak vooral luisteraars aan die genoeg hadden van de excessen van de psychedelische muziek. De grotendeels Canadese groep wist een grote verscheidenheid aan traditioneel Amerikaanse stijlen samen te smelten tot een uniek geluid waarin de afzonderlijke bandleden konden excelleren. Het album en film The Last Waltz uit 1978 leek de zwanenzang van The Band te zijn, maar een aantal bandleden ging begin jaren tachtig toch verder, weliswaar zonder zanger/songschrijver Robbie Robertson.
Toen rock-n’-rollpionier Ike Turner de jonge Ann Bullock voor het eerst hoorde zingen, sloeg hij steil achterover. Hij besloot zijn band in dienst te zetten van deze explosieve zangeres met wie hij ook trouwde. Door jarenlang avond aan avond op te treden met The Ike & Tina Turner Revue groeide de groep uit tot een weergaloze liveband die elk publiek plat wist te spelen met hun opwindende soul en strakke rhythm & blues. Nadat de band het voorprogramma verzorgde van de eerste Amerikaanse stadiontoernee van de Rolling Stones (1969) werd de groep ook geliefd onder blanke rockfans. In 1976 stapte Tina uit de groep, mede vanwege de jarenlange mishandelingen van Ike. Het stel scheidde in 1978 formeel. Beiden gingen solo verder. Tina groeide uit tot één van de absolute supersterren van de jaren tachtig, maar Ike wist met zijn solocarrière de glorie van weleer nooit meer te benaderen.
(bron: wikipedia)Raymond van het Groenewoud (Schaarbeek, 14 februari 1950) is een Belgisch zanger, gitarist en pianist. Zelf noemt hij zich eveneens tekstdichter. Zijn teksten zijn soms opgewekt, dan weer droevig of filosofisch.
Van het Groenewoud staat vooral bekend om de hits Meisjes (1977), Vlaanderen boven (1978), Je veux de l'amour (1980), Chachacha (1981), Brussels by Night (1979), Liefde voor muziek (1991) en Twee meisjes (1995).
De zanger werd geboren als zoon van Amsterdamse ouders. Zijn vader, Josef van het Groenewoud, vluchtte... meer
(bron: wikipedia)Roland Van Campenhout of kortweg Roland (Boom, 1945) is een Vlaams bluesmuzikant.
Roland groeide op in de steenbakkerij-omgeving van de Rupelstreek. Zijn vader, een jazzmuzikant (saxofonist), verdronk voor zijn ogen toen hij amper 5 jaar oud was. De moeder van Roland begon daarna een relatie met een andere man, maar het boterde niet met zijn stiefvader. Op zijn 14de trok Roland dan ook al het huis uit om zich in Antwerpen te vestigen, waar hij tal van jobs deed. Via... meer