TINUS BRUIJN

Tinus Bruijn

Tinus Bruijn (voluit Martinus Johannes Bruijn, ook wel gespeld als Bruyn, Wormerveer, 29 maart 1914 – Wormerveer, 13 mei 1997) heeft grote verdiensten als lead-altsaxofonist van vele big bands: die van Ernst van ´t Hoff, Dick Willebrandts, vanaf 1946 vooral de Ramblers, maar later ook Boy’s Big Band. Aanvankelijk speelt ...
Volledige biografie...

Instrumenten

altsaxofoon

Genoemd in de biografie van

1940   Lex van Spall

Biografie Tinus Bruijn

Tinus Bruijn (voluit Martinus Johannes Bruijn, ook wel gespeld als Bruyn, Wormerveer, 29 maart 1914 – Wormerveer, 13 mei 1997) heeft grote verdiensten als lead-altsaxofonist van vele big bands: die van Ernst van ´t Hoff, Dick Willebrandts, vanaf 1946 vooral de Ramblers, maar later ook Boy’s Big Band. Aanvankelijk speelt hij ook wel solo’s: ‘Dat kun je alleen maar als je er zelf voor de volle honderd procent in gelooft, maar zodra je aan jezelf gaat twijfelen, dan raak je in de put. […] Daarom vind ik ook dat lead spelen nog steeds zo fijn. Dat is misschien in zekere zin een soort compensatie: je doet tenminste wat. Ik zou er echt geen zin in hebben om alleen een aanvullende stem te spelen’ (interview in Jazzwereld, augustus 1968). Zijn vader doet veel aan muziek en heeft een bioscoop in Wormerveer. De jonge Tinus Bruyn krijgt een saxofoon in handen, ‘en je ging gewoon spelen’. Dat doet hij bij de stomme films in het bioscooporkest en later in de amateurband de Electorians van André Ceurvorst, waarin ook Pi Scheffer en Melle Weersma zitten.

In bezetting van

The Ramblers   saxofoon

1934

Tinus Bruijns eerste beroepsbaan is bij Siegfried Courant in dancing het Zuid in Den Haag.

1935 - 1937

Als hij een blik werpt op de muziek van de Amerikaanse pianist Freddy Johnson, die een tijdje in ons land resideert, beseft Tinus Bruijn dat hij zich nog amateur voelt, al kan hij goed lezen. Het orkest van Fred van Ingen ligt hem beter. Hij doet ervaring op in het spelen van dansmuziek in een kwintet met drie blazers, The Commanders, met een engagement van drie jaar in Huize Maas in Groningen, en schrijft daarvoor ook arrangementen. In Scheveningen hoort hij in 1937 Benny Carter spelen en dat wordt zijn grote favoriet op altsax.

1939

Jack de Vries nodigt hem uit om te komen spelen bij diens Internationals, wat hij een hele eer vindt. In Scheveningen speelt hij daarna even bij Johnny Fresco.

1940

Na een korte periode bij Harry Pohl zwerft hij met het orkest van Ernst van ’t Hoff door Duitsland en krijgt daar de functie van lead-alt.

1942 - 1945

Van nog groter belang wordt zijn taak bij het grote orkest van Dick Willebrandts, doordat hij nu ervaring krijgt als leider van een volledige rietsectie van vijf saxofoons. Zijn verblijf daar duurt tot september 1944, als de band uit elkaar valt. Na de bevrijding wordt het orkest voortgezet onder de naam Blue Stars met Pi Scheffer als leider. Engagementen volgen voor de Amerikaanse militairen in Antwerpen.

1946 - 1955

Al in februari 1946 zien we Tinus Bruijn op een foto van de Ramblers tijdens een engagement in Maastricht. Hij blijft de band trouw tot het eind in 1964. De vele studio-optredens brengen mee dat hij veel gevraagd wordt voor incidentele deelname aan andere orkesten, zoals die van Klaas van Beeck, Ger van Leeuwen en het Metropole Orkest.

1956

Uit de Ramblers groeit een kleine groep onder de naam Red and Brown Brothers, naar de gebroeders Ack & Jerry van Rooyen (trompet) en Tinus & Kees Bruijn (saxofoon). Na enige radio-uitzendingen volgen opnamen voor de plaat, getiteld East Coast Jazz, als tegenhanger van de dan heersende West Coast-trend.

1960 - 1966

Vanaf het debuut in december 1960 is Tinus Bruijn de lead-alt van de formatie die onder de naam Boy’s Big Band zal uitgroeien tot het toonaangevende grote jazzorkest in Nederland. Hij leidt de uitgebreide saxofoonsectie ook op de beide LP’s die de band in 1965 en 1966 opneemt: Now’s The Time en Finch Eye.

Audio/Video Tinus Bruijn